Vanuit Monteverde zijn wij naar het Zuiden van Costa Rica gereden. Voordat wij vertrokken hebben wij in ons verblijf in Monteverde nog een paar foto´s gemaakt, die mediovolgende week worden geplaatst (www.vallecampanas.com).

Het was een lange rit van bijna5 uur naar Dominical. Onderweg zijn wij gestopt om in een bepaald gebied krokodillen te spotten. Wij hebben een zevental grote krokodillen gezien, die zeer actief waren. Ze kregen hun prooi (gieren) echter (of misschen wel jammer genoeg) niet te pakken.

Het dorp Dominicalmaakt een rommelige, maar zeer gezellige indruk, met een paar trendy restaurants en winkels. Het heeft een bruin zandstrand en een goede branding om te surfen. Er zijn wel gevaarlijke zeestromingen, dus we moesten oppassen met zwemmen.

Wij sliepen wederom op een mooie hacienda. De eigenaar van de hacienda begon in 1972 als veefokker, maar werd gaandeweg gefascineerd door de natuurlijke omgeving en besloot de landerijen in oorspronkelijk staat terug te brengen. Nu bestaat het terrein weer voor 95% uit jungle. Deze hacienda staat inmiddels ver buiten Costa Rica bekend als goed voorbeeld van ecologisch ondernemerschap.

Naast de hacienda hebben wij een ochtendwandeling gemaakt doorhet mangrovebos. Mangroven zijn - eenvoudig gezegd - planten die in zout water kunnen leven en komen voor in gebieden die onder invloed staan van de getijden. Zij kennen een rijk dierenleven.

In de middag zijn wij naar het Parque Nacional Marino Balleno gegaan. Een van de kleinste parken van Costa Rica. Dit gebieddient ter bescherming van een stuk zee met een oppervlakte van 4.500 hectare.Tot het park behoren riffen, kliffen en de kustzone, die een belangrijke kraamkamer is voor veel zeedieren. Twee zandstranden ontmoeten elkaar in de landtong, Punta Uvita, die bij eb droog ligt en voor rustig water zorgt, ideaal om de onderwaterwereld te verkennen. Je moet wel op tijd weg zijn, anders moet je behoorlijke stukken door de zee lopen (zoals wij zelf hebben ondervonden)

In dit park zijn wij een dag gaan varen op zoek naar de bultruggen, de grijze walvissen en dolfijnen. Met een lokale gids op een klein bootje gingen wij de zee op. In het begin hadden Monique, Myrthe en Jesse behoorlijk last van dehoge golven. Als eerste zagen wij een reuzeschildpad. Kort daarna zwommen veel dolfijnen met de boot mee. Dit was een leuke belevenis. Zij zwommen slechts een tweetal meters voor de boot. Ik begreep dat dit de mannetjes dolfijnen doen om onsuit de buurt van hun jongen te brengen. Of dit juist is, weet ik echter niet zeker, maar het klinkt wel aannemelijk. De bultrug en de grijze walvis hebben wij helaas van ruimereafstand gezien en dus niet van dichtbij. Deze walvissen komen vanaf de zuidpool aan zwemmen op weg naar het noorden. Voor de kust, waar wij waren, krijgen zij jongen. Een walvisjong kan slechts korte tijd onder water blijven en wordt door de moeder omhoog geduwd. Daardoor zijn deze walvissen normaal gesproken wel goed te zien. Maar, je kunt niet altijd het geluk aan je zijde hebben. Garantie op het zien van walvissen heb je natuurlijk niet. Het is immers geen dierentuin. Daarna zijn wij naar een eilandje gevaren, waar wij konden snorkelen.Daar hebben wij heel veel vogels gezien. Tot slot hebben wij een aantal grotten bekeken. Een grot was open en ke kon er door heen varen, maarer stond wel een zeer sterke stroming, dus wij gingen er van uit dat wij dat niet zouden doen. Voor wij het wisten, was degids de grot echter al in gevaren. Wij schrokken behoorlijk, gezien de sterke stroming. Degids zei dat hij dacht dater wel een kleine kans was dathet zou lukken. Gelukkig zei hij dit pas achteraf, al had hij het wel bij het rechte eind.

Jesse mocht van de gids het stuur van de boot overnemen en wij moeten zeggen dat hij dit goed deed.

Pura Vida!