Spreek je over tropische stranden, dan heb je het over Manuel Antonio. Daar verblijven wij thans drie dagenom van het strand te genieten. In dit kleinste nationaal park van Costa Rica groeien de regenwouden tot op het strand. Apen slingeren door de takken en grote, zwarte leguanen, liggen opof rennen over het hete zand. Het water is blauw, helder en koel.

Het meest in het oog springende landschapskenmerk van het park is Punta Catedral. In het verleden was dit een klein eilandje voor de kust dat door ophoping en sedimentatie van zand werd verbonden met de vaste wal. Het aangroeien van een eiland is een geologisch bekend (maar zeldzaam) verschijnsel en een op deze manier ontstane landbrug heet tombolo. Op de tombolo van Manuel Antonio is inmiddels een bos ontstaan en aan de randen liggen twee befaamde witte zandstranden. De dierenwereld is buitengewoon rijk en gavarieerd. Zo hebben wij heden veel luiaards (twee en drietenig) gezien, gordeldieren, en veel (water)vogels, waaronder een bijzondere spechten een groot aantal leguanen.

Een (zeer brutale) agouti (lijkt op een wasbeertje met een lange staart) kwam opeens het zandstrand op en probeerde er met ons eten vandoor te gaan. Daar ook een zak chips inonze rugzakzat, was Myrthe niet van plan deze zo maar af te geven en zij probeerde het dier te verdrijven.Dit lukte uiteindelijk en de agouti ging naar onze (strand)buren.Zij hadden minder geluk en voor zij het wisten was de agouti er met een zak vandoor waarin ook chips zat. Deze chips zat hijin het bos op te eten. Afpakken heeft dan weinig effect, want dan laat hij zijn tanden zien.

In de middag zijn Ron, Myrthe, Jesse en Lotte naar het tweede zandstrand gelopen, althans dat was de bedoeling! De weg was langer dan verwacht (achteraf bleek dat wij ons verlopen hadden en dat dit strand wel dichtbij lag) en voor wij het wisten zaten wij midden in de jungle met onze slippertjes en zwembroeken en bikini's. De ''hikers'' in de jungle, keken ons erg vreemd aan, gezien onze uitrusting. Na een uur lopen, gingen ook nog eens de slippers van Ron en Jesse kapot. Het laatste half uur moesten zij op blote voeten door de jungle lopen, waardoor zij tot in de enkels in de modder liepen. Uiteindelijk konden wij er wel om lachen, maar wij waren toch wel blij toen we weermet de modder tussen de tenen het strand bereikte (waar Monique was blijven liggen).

Morgen gaan wij van onze laatste stranddag genieten en dan op naar de hoofdstad, waar wij nog een dag zijn, alvorens aan de terugtocht naar Nederland te beginnen.