De laatste drie dagen zijn wij verder naar het zuiden gereisd.

Onze eerste bestemming was de Rio Tico Safari Lodge (zie: www.riotico.com). Werkelijk een schitterende bestemming, waar wij in safaritenten hebben overnacht, hoog boven (vrijwel het begin van) de rivier.Het water in de rivier was glashelder.

Op de heenweg naar deze bestemming moesten wij wederom over een zeer slechte weg, vol met kuilen. Op een aantal plaatsen was de weg, dooreen zeer zware regenbui, aan de zijkant weggespoeld en ingestort. Op een gegeven moment lag er zelfs een (niet al te grote) boom over de weg en konden wij niet meer verder rijden. Uiteindelijk hebben wij de boom met zijn vijven kunnen verwijderen (op dat moment kwam ook een 'local' met een zaag) en konden wij onze weg vervolgen. Myrthe, Jesse en Lotte konden nogtuben op de rivier, al was de stroming wel heel sterk.Verder lekker in de hangmat gehangen en lekker ''chillen''. In de avond hebben wij bij een local gegeten, die slechts twee keuzes had (kip of vis). Je kon eerst in de rivier vissen en je eigen vis vangen. Het eten was overigens voortreffelijk.

In de ochtend werden wij gewekt door brulapen (rond 5 uur) en je kon in de rivier, die vrijwel naast de tent stroomde, een heerlijke ochtendduik nemen. Dit verblijf werd gerund door een Nederlands echtpaar met twee kinderen. Zij hadden besloten ons land te verruilen en hun heil in Costa Rica te zoeken. Volgens ons geen verkeerder keuze. Overigens kregen wij hier heerlijke Nederlandse (Oma's) pannenkoeken als ontbijt. Dat is weer eens iets anders dan het traditionele ontbijt, Gallo Pinto, bestaande uit rijst met bruine bonen en gebakken banaan.

Verder zijn naar de Boruca Indianen gereden. Op de weg daarheenhield - de zeer slechte - weg opeens op en de brug (althans wat daar op leek) lag een aantal meters lager in de rivier.Uiteindelijk konden wij via een stukje landvan een 'local' onze reis vervolgen (nadat1 euro 'tol' was betaald).

Boruca is een dorp met 2000 inwoners. Men leeft er van de landbouw entegenwoordig van houtsnijwerk en geweven stoffen. Het houtsnijwerk is eenaantal jaren geleden nieuw leven ingeblazen, door Don Ismael, de beste houtsnijder van het dorp. Wij konden hem helaas niet bezoeken, omdat hij zeer ziek is. Wij kregeneerst uitlegover het weven en kleuren van stoffen en daarna over de betekenis en het het maken van de maskers, waarom dit dorp bekend staat. De maskers stellen duivels voor, die gebruikt worden tijdens het duivelsfeest (aan het begin van het nieuwe jaar). Dit feest heet ''Fiesta de los Diablitos''. De jonge mannen in het dorp dossen zich dan uit in jutten zakken en een duivelsmasker. Zij vechten tegen andere jonge mannen, verkleed als stier (die de Spanjaarden voorstellen). De eerste dagis de stier aan de winnenede hand en worden de duiveltjes verdreven, doch op de tweede dag zijn de rollen omgedraaid en wordt de stier uiteindelijk verbrand.De duivels heten zo, omdat zij de indianen voorstellen, die niet gedoopt zijn. Volgens de Spanjaarden waren zij heidenen, ofwel duivels. Nu hebben zij deze naam als een soort geuzenaam aangenomen.

Bij hetbegin van het feest roept de dorpsoudste het hele dorp bij elkaar, door te roepen in een grote schelp. Deze dorpsoudste was zo vriendelijk om ons te woord te staan en alles uit te leggen. Hij blies in de schelp, waarmee hij het dorp normaal gesproken bij elkaar roept.Als iedereen er is, begint het feest.

In dit dorp wil men de traditie nog in ere houden, door in de oorspronkelijke woningen te blijven wonen. Helaas is een aantal indianen niet deze mening toegedaan en zij bouwen modernere woningen.

Op het eind van ons verblijf kregen wij eten aangeboden in grote bananenbladeren. Traditiegetrouw moesten ook wij met onze handen eten. Dit was niet altijd even gemakkelijk, omdat het eten door onze vingers glipte. Het eten smaakte overigens goed.